Dag 6: Vannes en Arzon

Nadat Henk gisterenavond had gekeken hoe de loopomstandigheden hier zijn, trok hij vanochtend zijn hardloopschoenen aan en bleef vervolgens drie kwartier weg. Tot groot ontzag van de Maître d'Hotel, die ik al Dikke Pierre heb gedoopt, de reden laat zich raden. Trouwens, reuze aardige man. Hij en zijn vrouw zijn apetrots op het hotel en steken er hart en ziel in. Vraag me af wanneer ze slapen?
Klein minpuntje: er komt een lullig straaltje water uit de douche. Misschien teveel mensen tegelijk onder de douche? (ja hèhè niet in hetzelfde hokje natuurlijk). Of is het warm water bijna op, hoeveel zich hier geen Spaanse camping-toestanden voordoen.
Prachtig landschap, Bretagne. Golvend als de zee, bossen, velden vol maïs en (gemaaid) graan, mooie plaatsjes en riviertjes, uitmondend in de Atlantische Oceaan. Het is goed gesteld met de welvaart in dit gebied, dat is te merken aan hoe de dorpen en wegen erbij liggen.

Vanmorgen naar Vannes: een redelijke grote plaats aan de Vilaine met stadsmuren, waarbinnen nog tal van oude gebouwen en vakwerkwoningen te zien zijn. Leuke winkeltjes ook, maar vooral (en dat is hier overal) veel eetgelegenheden. Van de honger hoef je hier niet om te komen, het is voor mij alleen niet altijd overal toegankelijk omdat de vis te overheersend is of er simpelweg geen vis-vrij gerecht op het menu staat…
Cappuccino is hier vaak zwarte koffie met… een berg slagroom erop! Ook lekker :-) De koffie in het hotel is zo sterk dat je 'm met een schaar moet doorknippen. Bah. Gelukkig hebben we onze eigen Senseo meegenomen. (Allemachtig, hoe Nederlands kun je zijn!). Een beetje verwarrend is dat sommige winkels hier sluiten tussen de middag en andere niet. Dan zijn ze ook nog allemaal anders gesloten. Op straat parkeren in Vannes is gratis tussen 12 en 14.00 uur. Voor het gemak echter gooien sommige winkeliers hun zaak om 13.00 uur dicht en om 15.30 uur weer open. Kunt u het nog volgen?

Enfin, na Vannes trok het grauwe wolkendek open en toen we naar Arzon reden, dat op de uiterste punt van de Baie de Morbihan ligt, werd het heerlijk zonnig. De baai is behoorlijk groot, er zijn stranden maar ook veel rotsen: het heet niet voor niets de Côte Sauvage hier. De zee is hier behoorlijk wild en het waait stevig. Het volgende moment staan we beschut en is het meteen zweten geblazen. Veel strandgangers, maar wij hebben een heel stuk over het voetgangerspad langs de kustlijn gewandeld. Dat is leuk, want de stranden zijn niet erg lang dus daar ben je na een meter of zeventig al uitgewandeld: dan rijzen opeens de rotsen voor je neus op. Het was vloed, dus het water stond hoog. Helder water, je kon de bodem goed zien, en er lagen knotsen van schelpen op de rotsen. Buiten bereik natuurlijk, zo gaat het altijd.

Na opnieuw een lange dag togen we met warme wangen op huis aan. Als we weer in Eindhoven zijn, hebben we allebei een bruine toet en is de rest nog spierwit ;-)

O ja, nog gespot vandaag: een kameel.

Huh?
Die stond in de wei tussen de koeien en de paarden. Hoorde bij een circus dat in de buurt van Arzon was neergestreken. Maar geloof me maar dat je wel twee keer kijkt als je opeens zo'n woestijntrotteur ziet knagen aan het Bretonse gras...