Dag 7: Carnac en de menhirs

Allereerst: ik heb de reactiemodus aangepast. Als het goed is, kan iedereen nu reageren en hoef je niet ingelogd te zijn. Excuses, zag net pas dat dat kon.

Wat doe je als het regent en het hotel prima is? Juist, lekker lang blijven liggen, op je gemak ontbijten en op de comfortabele bank in de serre een boek lezen.
Zo begon onze dag. Het miezerde en regende, in alle gradaties die daar tussenin liggen. Maar de weergoden waren ons gunstig gezind en op de (naar later bleek) drukste Zwarte Zaterdag van dit jaar reden we rond de middag naar Carnac. Dat ligt zo'n 70 km van het hotel, aan de kust.
Carnac zelf heeft niet zo veel te bieden, een paar souvenirswinkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en de eettentjes die je overal ziet, maar Carnac Plage was wel levendig. Dat is dan weer het voordeel van toerisme, er is dan ook wat meer te doen dan de verplichte kerk die in het centrum van elk gehucht te vinden is.
Het was geen strandweer, au contraire. Enkele dappere dodo's zaten in korte broek en shirtje weg te waaien in een strandtentje, maar de meesten hadden, net als wij, toch een lange broek en een trui/vest aan. Jammer, want als de zon even doorbreekt is het meteen warm. Dat, gecombineerd met de luchtvochtigheid van vandaag maakte het erg plakkerig weer. Zweten en dan weer afkoelen - goed om kou te vatten.
De lange arm der wet had vandaag ook een goede dag. Twee broekies stonden driftig parkeerbonnen uit te te schrijven in een blauwe zone aan wie geen parkeerkaart had neergelegd. Henk had dat gelukkig vantevoren al in de gaten en bij ons lag het blauwe schijfje er dus was er geen vuiltje aan de lucht. Toen we later op een andere plaats parkeerden is Henk nog teruggegaan omdat hij besefte dat we opnieuw 'blauw' stonden en hij legde de kaart onder de ruit. En wat wil het geval? Jawel, Jip en Janneke waren, toen we terugkwamen, daar ook net bezig! Dus wij mooi de dans ontsprongen!

Na het strand op naar de menhirs. Rijen en rijen stenen, van klein (60cm hoog) tot heel groot (9-11 meter hoog) die in lange evenwijdige lijnen door het landschap opgesteld staan. Tot op de dag van vandaag blijft het waarom een raadsel. Ze zijn van 5000 - 3000 v Chr. opgezet, lopen van klein naar groot. Sommige omgeven een grafheuvel, en er zijn dolmen die wel wat lijken op de hunebedden, maar de meesten staan daar alleen maar te staan. Vroeger dacht men dat het een versteend leger was dat achter de heilige Cornely aanzat, die hen voor straf tot granieten zuilen maakte. Een plausibelere verklaring is dat het een tempel was. Misschien een cultus van de Kelten, die hier lang huisgehouden hebben. Het heeft wel wat van Stonehenge. Menhir betekent trouwens "hoge steen".

Overigens mag je er niet meer tussendoor lopen. Door het grote bezoekersaantal dat ieder jaar komt, begint de grond rond de menhirs en dolmen te verzakken, waardoor ze om (dreigen te) vallen. Er staat een laag hekje omheen en als kuddekoeien lopen we achter onze voorgangers aan om een keer helemaal rond zo'n "alignement" te gaan. In totaal staan er nog zo'n 3000 menhirs rond Carnac in Bretagne. Sommige staan op grafheuvels en men heeft in een van die terpen een groot aantal meubels en gebruiksvoorwerpen van 3000 jaar oud gevonden. Die zijn nu te bezichtigen in het prehistorisch museum in Carnac. Het grappige is dat Henk en ik hier een jaar of 25 geleden ook geweest zijn, en dat wij er toen wel tussendoor hebben gelopen. Die maatregel is dus nog niet zo oud.

Het zijn 'maar' stenen, en toch heeft het iets bijzonders, vooral als je er recht voor staat en ziet dat het een lange lijn is waarin ze opgesteld staan. Kijkend naar een "kleintje" besefte ik dat Henk en ik dat ding met z'n tweeën niet zouden kunnen optillen. Wat moet het wel niet aan mankracht, inspanning en tijd hebben gekost om de duizend menhirs die één veld telt, op te richten? Er zijn ongeveer 20 man voor nodig om één menhir van 1000 kilo te tillen en te verplaatsen en recht te zetten. Men denkt dat er hele dorpen aan mee werkten om die megalieten te plaatsen waar ze nu staan. Net als bij Stonehenge is het heel vreemd te realiseren dat die dingen over talloze kilometers verplaatst moeten zijn. Er staan er zelfs op de eilanden voor de kust van Bretagne. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?

Einde dag, we zaten nét in de auto toen het begon te druppelen. Van gedrup over in gestage miezer, en nu hebben we onophoudelijk regen. Helaas. Trouwens, een raar gezicht: windmolens en laaghangende nevel. Het werd zo nevelig toen we naar huis reden, dat het bovenste gedeelte van de windmolens volledig in de mist/nevel was gehuld: het enige dat je zag was met regelmaat de punt van een wiek die onderlangs voorbij kwam, en daarna weer verdween in de grauw-witte wereld daarboven.
Maar op onze kamer is het best toeven, met Senseo, een biertje en een wijntje, lekker lezen en een beetje tv.