Dag 2: Rouen, Honfleur en Deauville

Het regende bakstenen (volgens Henk) gisterenavond: vanochtend waren het nog kiezelkeitjes. Na een werkelijk uitstekend ontbijt - schandalig veel gegeten - hebben we te voet Rouen verkend. Een stad van twee complete uitersten. Op het eerste gezicht saaie na-oorlogse nieuwbouw, grauw van het vuil, doet wel wat aan Luik denken, maar dan kom je in de oude binnenstad en zijn er overal fantastische vakwerkhuisjes van ongeveer de 13e eeuw en later. Geweldig, schots en scheef, piepkleine straatjes, scheve deurtjes: het is net of je door de Efteling loopt. Het barst er werkelijk van de kerken: als je zegt dat je bij l'Eglise geparkeerd staat, is de eerste vraag: welke?
In Rouen kwam de heldhaftige Jeanne d'Arc in 1431 op de brandstapel terecht. Op de plaats waar zij gestorven is staat niet alleen een groot gedenkteken, maar ook een fascinerende, futuristisch aandoende kerk (gebouwd in 1979) die wat heeft van de ingang van -jawel- de Efteling, gecombineerd met de stijl van Gaudi. Alleen is het niet zo sprookjesachtig: de vorm symboliseert de vlammen waarin zij om het leven kwam.

Honfleur
Een kleine stad met een leuke haven en al even schattige straatjes met huisjes als Rouen. Minder industrieel, gelukkig. Het weer werd met de minuut beter. We waaiden wel bijna uit onze kleren, maar het was ondertussen zonnig geworden en dat is nu (half acht 's avonds) wel aan onze gezichten te zien. Toch een jas of trui aan en de paraplu in de rugzak mee, want... 't ken vrieze, 't ken dooie...
Vlakbij Honfleur werd een tuibrug gebouwd die de "rijke" en de "armere" kant van de plaats met elkaar verbindt: schitterend ding dat opeens voor ons opdoemde toen we op de snelweg naar Honfleur reden. We konden er als voetgangers ook op, maar dat was maar linke soep. Een stoeprandje van nog geen tien centimeter hoog scheidde het smalle voetgangerspaadje van het met 120 km/u voortrazend verkeer. Dus toch niet tot het hoogste punt gelopen, hoewel dat wel mocht. Meteen ook was duidelijk waarom een andere wandelaar ons "bon courage" wenste toen we naar boven klommen. Met al dat verkeer zo dichtbij, is het eigenlijk ondoenlijk...

Deauville
Deauville is een mondaine badplaats, zo staat in de boekjes. Deauville is vooral een ZEGW-plek: Zien En Gezien Worden.
Als mondain betekent: veel verkeer, veel toeristen en een hoop rijke lui, dan is Deauville inderdaad mondain. De score na een half uurtje terras: twee Lamborghini's, vier Ferrari's (waarom kies je zo'n lelijke GELE als je zo'n mooie auto koopt?!) en die vette Mercedes waar Bernd Mayländer in rondscheurt als de safety car naar buiten komt tijdens de F1. Met andere woorden: een soort Monaco, maar toch ook weer niet helemaal. We zijn het hele stadje doorgelopen en kwamen uit bij het strand. Werden bijna gezandstraald. De bekende blauw-witte strandhuisjes gezien en ook de huisjes die je kunt huren met de naam van een bekende acteur of actrice. Je zult maar bij Adam Sandler je moeten gaan omkleden ;-)
En dan: waar denk je dat Disney het idee vandaan gehaald heeft voor de ingang van Disneyland Parijs? Dat Disneyhotel was het eerste waar ik aan dacht toen we voor Hotel Normandy Barriere stonden...

Prijsklasse is navenant... presidentiële suite in het hoogseizoen: 2500 euri p/nacht. Goedkoopste kamer in het laagseizoen: 347 euri... asteblief!
Zo, dadelijk een hapje eten. We hebben een nieuw hotel waar we twee nachten blijven: ligt midden in een industrieterrein (het uitzicht is werkelijk...eh...) en om ergens te gaan eten kunnen we niet een klein stukje wandelen. Dan moeten we echt met de auto weg. (of we moeten naar de MacKlef willen, die zit hier wel om de hoek...)